Hoewel de wet van 14 april 2011 ‘houdende diverse bepalingen’ meer dan twee jaren geleden het kader schetste van een centraal aanspreekpunt voor bankgegevens (hierna: CAP), heeft de Koning pas recent de nodige maatregelen voor de uitvoering genomen. Het CAP wordt opgericht in de schoot van de Nationale Bank van België (‘NBB’).
Het CAP, niet te verwarren met het nooit ingevoerde centraal aanspreekpunt omtrent de toepassing van de rijkentaks, dient als gegevensbank ter facilitering van de fiscus bij diens onderzoek naar bankgegevens bij financiële instellingen (bank-, wissel-, krediet- en spaarinstellingen). Op heden weet de fiscus immers niet of nauwelijks bij welke instelling een belastingplichtige rekeningen aanhoudt. Jaarlijks moeten de vermelde instellingen de identiteit van hun cliënten (rijksregisternummer, KBO-nummer en bij gebrek daaraan vestiging of benaming) en de nummers van hun rekeningen (IBAN-nummer) en contracten (soort) aan het CAP bekendmaken. Opvallend is dat het KB bepaalt – maar enkel wat de rekeningen betreft – dat ook de gegevens met betrekking tot de jaren 2010, 2011 en 2012 zullen moeten worden overgemaakt aan het CAP.
Verder vallen alle financiële instellingen die zich kunnen beroepen op het bankgeheim in hun relatie met de Belgische fiscus onder het toepassingsgebied van de meldingsplicht. Hieronder vallen onder meer ook leasingondernemingen, beursvennootschappen en betalingsinstellingen, aldus het Verslag aan de Koning.
Het KB definieert rekening als volgt: een rekening is elke in België geopende bankrekening die de cliënt van een informatieplichtige de mogelijkheid biedt inkomsten te ontvangen, contant geld af te halen of te storten, of betalingen ten gunste van derden te verrichten of in opdracht van derden te ontvangen. De geviseerde contracten anderzijds betreffen zowel de klassieke kredietovereenkomsten ten aanzien van natuurlijke personen die met privéoogmerk zijn afgesloten, als financiële leasingovereenkomsten, geldtransfers en overeenkomsten met betrekking tot beleggingsdiensten of het aanhouden van deposito’s voor cliënten. Bij wijze van catch all-bepaling worden alle overeenkomsten geviseerd waarbij een kredietverlener geldmiddelen ter beschikking stelt van een onderneming, een natuurlijke persoon of een rechtspersoon. Het zijn hoofdzakelijk de contracten die in het verleden bij bepaalde frauduleuze verrichtingen opdoken, dewelke de wetgever nu een bel wil aanbinden.
De wet voorziet ook dat in een latere fase buitenlandse bankrekeningen door de belastingplichtige zullen moeten aangemeld worden bij het CAP. Deze regeling dient nog verder uitgewerkt te worden
hits=569= / id=3315=