70.000 gepensioneerden bedrogen

In Archief by robert

Stel u eens voor: u had een goede particuliere medische kostenverzekering. In uw jonge jaren betaalde u meer dan wat u toen gemiddeld kostte aan medische behandelingen. Aldus werd een spaarpot gevormd voor de ouderdom wanneer u hogere medische kosten zou hebben. De overeenkomst was onopzegbaar onder andere om uit te sluiten dat de verzekeraar de overeenkomst zou opzeggen als u met het verstrijken van de jaren duurder werd.

Minimum sociale verzekering
Toen greep de Nederlandse verzorgingsstaat in! Iedereen moest verplicht in de Zorgwet. Alle particuliere verzekeringscontracten werden opgezegd door de verzekeraars per 1 januari 2006. Men kwam onder de volksverzekering van “de Zorg”. Het spaarpotje uit de jonge jaren verdween. De medische- en zorgvoorzieningen in Nederland waren echter van een zodanig niveau dat de voorheen particulier verzekerden er nauwelijks op achteruit leken te gaan. Men was niet ontevreden – voorlopig althans.
De circa 70.000 gepensioneerden in het buitenland met een in Nederland uitbetaald pensioen en AOW vielen onder een Nederlandse zorg-toepassingswet. De expat-gepensioneerden werden verplicht zich in te schrijven bij een ziekenfonds van hun woonland – op straffe van een boete.
Nederland zou zogenaamd “de kosten van medische behandeling in het woonland” betalen. In feite was dat de dekking van de minimum sociale verzekering in dat woonland.

Kafka
De expat-gepensioneerde moest natuurlijk “bijdragen” en dit geschiedde in de vorm van een aftrek van zijn in Nederland uitbetaalde pensioen en AOW. Deze bijdrage wordt bij ministerieel decreet vastgesteld en zij is aanzienlijk hoger dan de bedragen die Nederland aan de woonlanden betaalt.
De bijdrage wordt berekend op een kafkaesk ingewikkelde manier met dito onzekerheid en verwarring tot gevolg – “service” aan oude mensen.
Er gaapt in vele landen in Europa een groot gat tussen die minimale sociale verzekeringen en het zorgniveau in Nederland. Kan men bijverzekeren? Voor gepensioneerden is dat óf exorbitant duur, óf onmogelijk wegens leeftijd en/of medisch dossier. De Nederlandse “Zorg” laat de aldus gedupeerde in de kou staan. Hij zou eventueel terug kunnen verhuizen naar Nederland. Dat doen velen omdat zij geen keus hebben, blijven wonen buiten Nederland is te duur geworden – over vrijheid van vestiging gesproken als grondrecht van de Europese Unie.

Correctie
Bij de behandeling in de kamer zegde de minister bij herhaling toe dat de expat-gepensioneerden “gecompenseerd” zouden worden voor het verlies in dekking. In een motie, onder andere ingediend door mevrouw Schipper, thans minister, werd ongerustheid uitgesproken. Er gebeurde niets. Het grote gat in dekking bleef bestaan. Onder dwang van een uitspraak van de Haagse rechtbank in een proces van de expats tegen de staat werd de “bijdrage” gecorrigeerd met een “woonlandfactor”, (niet correct berekend door de staat). In België betekende dit een besparing met circa één-derde op de “bijdrage” aan Nederland; in andere landen meer. Echter, in de meeste landen betaalt men in feite dubbel of meer als gevolg van belastingen en het zogenaamde “remgeld”.
Het was zonneklaar dat de expat-gepensioneerden gediscrimineerd werden vergeleken met degenen die in Nederland wonen. Zij werden gedwongen een veel slechtere dekking te aanvaarden die veel duurder is – in vele gevallen 2 tot 3 keer zo duur.

“Bestuurlijke naïviteit”
In zes jaren voerden de expats zes processen – ten koste van meer dan een half miljoen euro – tot

-2-

aan het Europese Hof. Dat stelde vragen: “Was er sprake van discriminatie?!” Een nieuwe vraag!
De Nederlandse rechter moest de vraag beantwoorden. Na uitstel om onduidelijke redenen kwam de uitspraak eerst op 13 december 2011 en deze luidde onder meer: “Dat achteraf bezien wellicht sprake is geweest van een zekere mate van bestuurlijke naïviteit, maakt niet dat moet worden geoordeeld dat sprake is geweest van de vooropgezette bedoeling van de Nederlandse regering om ingezetenen en niet ingezetenen verdragsgerechtigden (ongerechtvaardigd) ongelijk te behandelen”.
Kortom, bewijs dat er sprake is van opzet en zolang dat niet kan worden bewezen, is er geen sprake van onrechtmatigheid. Hiermee is de overheid wel verlost van grote verplichtingen en kunnen de verzekeraars de spaarpotten van de gepensioneerden behouden. Tegen de uitspraak is geen beroep mogelijk.

Door de burgerrechter van de Centrale Raad werden de expats verwezen naar de burgerrechter – en daarmee naar de verzekeraars als tegenpartij. De staat kan geen blaam treffen: zou dat teveel kosten? Hoe dan ook, na zes jaren duurt het bedrog van 70.000 gepensioneerden voort.
hits=0= / id=2044=